Aan de koffietafel trekt het onderwerp ‘fraude in de examenketen’ altijd de aandacht. En ja, iedereen blijkt ervaringsdeskundige te zijn. Want iedereen heeft zelf wel deelgenomen aan examens of is zelf betrokken bij het afnemen van examens. En iedereen heeft wel gehoord van spieken en plagiaat. Maar wat voor een beeld hebben we bij fraude, en is dat een compleet beeld? Wat is fraude? Wie is de belanghebbende? Waar in de keten spreken we van fraude en waar is het onbekwaamheid? Waar loopt een instelling het meeste risico? Hoe krachtig is de regelgeving? Zijn de van toepassing zijnde straffen wel terecht? Kunnen examens en het examenproces wel fraudevrij zijn? En wat moeten of kunnen we doen om fraude te bestrijden? Hoe kunnen we het als professionals goed doen? Maar ook is de vraag opportuun welke rechten heeft een kandidaat als er sprake is van een vermoeden van fraude?

Bij fraude met het theoretische rijexamen is er sprake van een ‘misdrijf’, maar als diezelfde fraude plaatsvindt bij een ander examen dan is het de vraag waar de hulp van politie en justitie blijft? Of moeten we niet op die hulp rekenen en zelf ons eigen kader en instrumentarium inrichten. Hoe komen we aan de benodigde expertise en inzichten?

Het is in de optiek van de Stichting Examenkamer de hoogste tijd voor een ‘Autoriteit Examenfraude’ die bekleed met expertise, gezag en bevoegdheden de benodigde hulp kan bieden, harmonisatie kan aanbrengen en expertise efficiënt kan inzetten.

Auteur: Stichting Examenkamer, Annie Kempers-Warmerdam